Jerzy Dworak - Spawanie wiązką elektronów – 50 lat doświadczeń Instytutu Spawalnictwa

dodano: 12:09, 16.11.2015

Źródło artykułu: Biuletyn Instytutu Spawalnictwa, nr 1/2015

Wiązka elektronów jako spawalnicze źródło ciepła jest znana i stosowana w przemyśle już od wielu lat. Skoncentrowaną wiązkę elektronów użyto po raz pierwszy do spawania w komorze próżniowej w latach 50. ubiegłego wieku w Niemczech i we Francji. J. A. Stohr z francuskiej Komisji Energii Atomowej publicznie przedstawił proces spawania elektronowego w dniu 23 listopada 1957 r. Niemiecki fizyk Karl-Heinz Steigerwald prowadził pierwsze eksperymenty za pomocą zbudowanej w 1952 r. spawarki elektronowej. W 1958 r., spawając stop cyrkonu o grubości 5 mm, odkrył tzw. efekt głębokiego wtopienia [1,2].

W Instytucie Spawalnictwa pierwszą pracę badawczą dotyczącą spawania elektronowego, której autorami byli Józef Czech i Jacek Pieter, wykonano w 1964 r. Było to studium w zakresie technologii i urządzeń [3]. W Instytucie, jako jednostce odpowiedzialnej za rozwój spawalnictwa w Polsce, planowano już w latach sześćdziesiątych podjęcie prac nad skonstruowaniem spawarki elektronowej i uruchomieniem produkcji jednostkowej tych urządzeń w Zakładzie Doświadczalnym Instytutu Spawalnictwa, a następnie ich zastosowaniem przemysłowym łącznie z opracowaną technologią spawania. Zamierzenia te nie zostały jednak urzeczywistnione ze względu na włączenie spawania elektronowego do zakresu tematycznego Przemysłowego Instytutu Elektroniki. Zaplanowana wówczas współpraca między krajowymi ośrodkami badawczymi miała polegać na wykonywaniu urządzeń przez przemysłowy Instytut Elektroniki, a później przez wydzielony Ośrodek Badawczo-Rozwojowy Elektroniki Próżniowej (OBREP). Urządzenia te miano opracowywać na podstawie wyników badań technologicznych i założeń technicznych dostarczanych przez Instytut Spawalnictwa.

Pełny tekst artykułu

Źródło: Instytut Spawalnictwa - artykuł płatny