Witam. Ostatnio zajmuję się kwalifikowaniem technologii spawania materiału z grupy materiałowej 1.2 grubości 3 mm, metoda spawania 135, pozycja PA (zawsze). Spawanie odbywa się na zautomatyzowanym stanowisku spawalniczym. Kwalifikowanie technologii spawania musiałem przeprowadzić zgodnie z normą PN-EN ISO 15613. Otrzymałem wyniki badań i mam mały dylemat. Wyniki RTG pozytywne - poziom akceptacji 1 wg PN-EN 12517-1, badania makroskopowe - złącze spełnia wymagania normy PN-EN ISO 15614-1, badania twardości - wyniki ok, próba rozciągania... i tu zaczyna się moje pytanie. Została przeprowadzona próba rozciągania próbki złącza spawanego:
- wytrzymałość na rozciąganie Rm - powyżej wytrzymałości materiału rodzimego (wg atestu na materiał rodzimy),
- miejsce zerwania - poza spoiną czyli ok,
- wydłużenie A5,65 - i tu jest mój problem - okazało się, że wydłużenie jest o około połowę mniejsze niż w materiale rodzimym.
Może ktoś wie jaka norma mówi o wielkości wydłużenia próbki poprzecznej złącza spawanego - jakie są wymagania. Mnie uczono kiedyś, że podczas statycznej próby rozrywania nie bada się wydłużenia tylko Rm i określa się miejsce zerwania. Ale od tego czasu pewnie się coś pozmieniało. Może ktoś wie dlaczego to teraz się bada i co oznacza A5,65?
Dodam tylko, że została też przeprowadzona próba zginania do 180 o i wynik jest dobry tzn nie stwierdzono pęknięć.
wydaje mi się, że ten kto wystawił ten protokół popełnił błąd w sztuce.
